Śnieżne Kotły – 1300-1490 m. n.p.m. Dwa najlepiej wykształcone kotły polodowcowe w Karkonoszach z dobrze zachowanymi formami glacjalnymi. Jedno z piękniejszych miejsc w regionie. Kotły rozdzielone wąską skalną grzędą i wciśnięte w północne zbocza głównego grzbietu Karkonoszy między Łabskim Szczytem, a Wielkim Szyszakiem. Pionowe ściany skalne dochodzą do około 200 m wysokości, górna krawędź Dużego Kotła położona jest na wysokości 1490 m n.p.m. W Wielkim Kotle znajdują się dwa małe Śnieżne Stawki. Ponad Śnieżnymi Kotłami góruje telewizyjna stacja przekaźnikowa, widoczna z daleka, stanowiąca doskonały punkt orientacyjny. Na krawędzi Wielkiego Kotła znajduje się wiele punktów widokowych, z jakich można podziwiać wyjątkowe panoramy. Tuż obok znajdują się skałki Czarcia Ambona oraz Wielki Szyszak - drugi pod względem wysokości szczyt w polskiej części Sudetów. film z dzwiękiem

W Piechowicach mieściła się filia zgorzeleckiego obozu jenieckiego Stalag VIII A, w którym przetrzymywani byli jeńcy z różnych armii walczących z Niemcami. Filia w Piechowicach została założona na przełomie lat 1941/42. Była to komando 325 Petersdorf. Wśród więźniów znajdowały się również kobiety i dzieci przywiezione pod koniec 1944 r. po klęsce powstania warszawskiego. Obóz zakończył swoją działalność w maju 1945 r. Do dziś z zabudowy przetrwało niewiele. W dobrym stanie jest jedynie schron przeciwlotniczy. Docelowo na terenie byłego obozu powstanie miejsce pamięci w formie parku historyczno – edukacyjnego film z dzwiękiem

Od wielu lat poszukiwaczy przygód, miłośników historii oraz mieszkańców pobliskich miejscowości fascynuje nekropolia położona w lesie między Michałowicami a Piechowicami. Niezwykły leśny cmentarz, określany również jako sanatoryjny, obecnie nazywany „Memento”, znajduje się w kompleksie leśnym na Górze Piechowickiej. Ciała zmarłych, których tutaj pochowano, poddano kremacji. Ich prochy umieszczono w metalowych urnach o wysokości 30 cm, zabezpieczonych pieczęciami. Na terenie zagadkowej nekropolii przy zakopanych urnach stawiano kamienne głazy z dziwnymi wyrytymi symbolami. Najbardziej fascynująca teoria mówi, że na cmentarzu dokonywano pochówków wyznawców kultu światła i słońca, a powtarzający się na nagrobnych kamieniach symbol to pismo runiczne. Dzięki lokalnym społecznikom, skupionym wokół Fundacji Ochrony Zabytków i Miejsc Pamięci „Memento” oraz Stowarzyszeniu „Michałowice”, miejsce jest uporządkowane i oznakowane. Ocalałe nagrobki złożono w jednym miejscu. Aby upamiętnić zmarłych, na cmentarzu umieszczono inskrypcję: „Memento… żyli przed nami w tym pięknym zakątku Karkonoszy. Tu jest ich miejsce wiecznego spoczynku... Pamięci tych, których prochy tu złożono. 18…-1945”. film z dzwiękiem

Świątynia została wzniesiona w pierwszej połowie XIV w., co czyni ją jednym z najstarszych kościołów na tym terenie. Wzmiankowana była już w 1399 roku. Jednak pierwotna budowla nie przetrwała do naszych czasów. Ta, którą możemy dziś podziwiać, powstała na przełomie XVI/XVII w. na murach pierwszej świątyni.
Bryła kościoła jest gotycka. Wyposażenie kościoła pw. Bożego Ciała pochodzi z różnych okresów. Najbardziej interesujące jest późnogotyckie, przyścienne kamienne sakramentarium. Duże wrażenie robi kamienna późnorenesansowa kropielnica z XV w. Zachwyca również drewniana ambona. Najcenniejszym elementem wyposażenia kościoła jest ołtarz główny – typu architektonicznego w stylu wczesnobarokowym. W świątyni widoczne są również niewielkie fragmenty fresków z XVI i XVII w. oraz detale kamienne z XVI w. Teren przykościelny ogrodzony jest niewielkim kamiennym murem pochodzącym z XVI-XVII w., z piękną, kutą, zabytkową bramą. Kościół w Piechowicach to niewielka budowla, ale skrywająca piękne, zabytkowe wnętrze. Niezwykły klimat tego miejsca skłania do modlitwy oraz sprzyja do zadumy nad niełatwą, ale interesującą historią tej ziemi. film z dzwiękiem

Pasmo górskie w Sudetach Zachodnich, na terenie Czech i Polski. Od zachodu zamknięte Bramą Łużycką, od Karkonoszy oddzielone Przełęczą Szklarską. Na północy przechodzi w Pogórze Izerskie. Tworzy je szereg grzbietów górskich o przebiegu północny zachód – południowy wschód; najważniejsze z nich to: w części polskiej: Grzbiet Kamienicki (Kamienica – 974 m n.p.m.), Wysoki Grzbiet (Wysoka Kopa – 1126 m n.p.m. – najwyższe wzniesienie Gór Izerskich) oba grzbiety łączy wododział Kwisy i Małej Kamiennej. Oba grzbiety tych gór biorą początek lub kończą się na terenie Gminy Miejskiej Piechowice. Góry Izerskie wskutek tego, iż nie są zbyt wysokie są bardzo wygodne do wędrówek. Dodatkowo w Górach Izerskich urządzono wiele tras rowerowych - o różnym stopniu trudności i długości.

Śnieżne Kotły położone są w zachodniej części Karkonoszy (Śląski Grzbiet) między Wielkim Szyszakiem (1509 m n.p.m.) a Łabskim Szczytem (1471 m n.p.m.). W całości leżą w Gminie Miejskiej Piechowice. Są one doskonałym punktem widokowym, z którego można podziwiać panoramę Karkonoszy, Gór Izerskich, Gór Kaczawskich, Rudaw Janowickich i Kotliny Jeleniogórskiej. Przy dobrej pogodzie widać Ślężę na Przedgórzu Sudeckim.
Śnieżne kotły to dwa najlepiej wykształcone kotły polodowcowe w Karkonoszach, z dobrze zachowanymi formami glacjalnymi. Jest to jedno z piękniejszych miejsc w regionie. Są one rozdzielone wąską skalną grzędą, wciśnięte w północne zbocza głównego grzbietu Karkonoszy między Łabskim Szczytem, a Wielkim Szyszakiem. Pionowe ściany skalne dochodzą do około 200 m wysokości, górna krawędź Dużego Kotła położona jest na wysokości 1490 m n.p.m. W Wielkim Kotle znajdują się dwa małe Śnieżne Stawy - 2 płytkie i nieduże zbiorniki o nadzwyczaj czystej wodzie. Dnem Śnieżnych Kotłów biegnie zielony szlak turystyczny, prowadzący Ścieżką nad Reglami z okolicy schroniska pod Łabskim Szczytem przez Czarny Kocioł Jagniątkowski do Przełęczy Karkonoskiej. Górną krawędzią kotłów prowadzi szlak czerwony, fragment Głównego Szlaku Sudeckiego ze Szklarskiej Poręby do Karpacza przez Śląski Grzbiet.
Śnieżne Kotły to doskonały przykład występowania alpejskiego krajobrazu w Karkonoszach – śnieg na dole kotłów zalega notorycznie do połowy lata. Ogromnie interesująca jest też tutejsza flora. Występuje tutaj skalnica śnieżna – gatunek endemiczny – jedyne miejsce w tej części Europy. Kolejny gatunek, jaki w Polsce występuje jedynie tutaj i w Tatrach, to paproć rozrzutka alpejska. Jest to też jedyne na świecie znane miejsce występowania skalnicy darniowej, tzw. bazaltowej. Poza tymi niesłychanie unikalnymi gatunkami występują tu gatunki flory alpejskiej oraz arktycznej, np: sasanka alpejska, wawrzynek wilczełyko, pierwiosnka maleńka, tojad mocny, modrzyk górski, róża alpejska, zimoziół północny (pozostałość epoki lodowcowej).

Wodospad SzklarkiWodospad Szklarki – pod względem wysokości to drugi, po Kamieńczyku, wodospad w polskich Karkonoszach – wysokość 13,3 metra. Wodospad leży jeszcze w obrębie Piechowic, choć większość turystów jest przekonanych, że to już Szklarska Poręba.
Malowniczo położony na terenie Enklawy Karkonoskiego Parku Narodowego, obejmującej przepiękny przełomowy odcinek potoku Szklarka tzw. Wąwóz Szklarki. Wodospad znajduje się na skalnym progu na wysokości 520 m n.p.m., spada w dół kaskadą zwężającą się u dołu i skręcającą spiralnie. Strumień wody wodospadu ma wysokość 13,3 m. Na lewym brzegu skalnego progu znajdują się okazałe marmity (przegłębienia w dnie strumienia lub rzeki powstałe w wyniku eworsji u podnóża wodospadu lub progu skalnego). Pierwsze wzmianki o Wodospadzie Szklarki pochodzą już ze średniowiecza. Przez wszystkie stulecia wodospad był uwieczniany w opisach, rycinach i obrazach, bowiem uważano to miejsce za szczególnie romantyczne i piękne. W 1868 roku przy wodospadzie wybudowano gospodę, która z czasem przekształcona została w dzisiejsze Schronisko „Kochanówka”.

Wielki Szyszak (1509 m. n.p.m.) położony jest na obszarze Karkonoskiego Parku Narodowego na granicy z Czechami. Zbudowany jest z granitu karkonoskiego. Leży na wysokości 1509 m n.p.m. i jest ciekawym punktem widokowym na całe Karkonosze. To drugi, biorąc pod uwagę wysokość, zaraz po Śnieżce (1602 m n.p.m.) – po naszej stronie Karkonoszy i czwarty po względem wysokości szczyt Karkonoszy i całych Sudetów. Wielki Szyszak położony jest w zachodniej części Śląskiego Grzbietu, niedaleko Śnieżnych Kotłów, Śmielca oraz Łabskiego Szczytu. Przez szczyt przebiega granica Polski z Czechami. Jest ona równocześnie granicą administracyjną Miasta Piechowice.
Nazwa Wielki Szyszak, pojawiła się po zakończeniu II Wojny Światowej. Jego poprzednia nazwa to Wielkie Koło, a Wielkim Szyszakiem nazywany był szczyt współcześnie nazywany Śmielec (1424 m n.p.m.). Zarówno Czeskie jak i niemieckie nazwy wierzchołków nie zostały zmienione – odpowiednio: Śmielec to niemiecki Große Sturmhaube, czeski Velky Šišak, a Wielki Szyszak to niemiecki Hohe Rand, czeskie Vysoké Kolo. Wierzchołek zbudowany jest z karkonoskiego granitu i pokrywa go gołoborze. Wprawdzie, nie wiedzie na niego żaden szlak turystyczny, ale mimo to można do niego dojść od wschodniej strony po drodze wykonanej z kamiennych płyt. Drogę tę ufundował w XIX wieku ród Schaffgotschów. W 1888 r., aby upamiętnić zjednoczenie krajów niemieckich, na szczycie ustawiono pomnik cesarza Niemiec Wilhelma I – kamienna piramida z wyrytą literą W i posąg orła. Niestety, obecnie monument ten jest zrujnowany.

Na krętej drodze z Piechowic do Michałowic znajduje się unikatowy tunel wykuty w latach dwudziestych XX wieku w granitowej skale. Ma on kilkanaście metrów długości i robi ogromne wrażenie. Jest jedynym takim tunelem drogowym w tej części Polski. Prezentuje się niesamowicie o każdej porze roku; ul. Sudecka (dojazd do osiedla Michałowice).

Złoty Widok i Kamieniołomy – wyjątkowy punkt widokowy na krańcu Pogórza Karkonoskiego na zachodnią część Karkonoszy, Góry Izerskie oraz Dolinę Kamiennej, z którego można obserwować Wysoki Grzbiet z Wysokim Kamieniem, Szklarską Porębę i zachwycać się panoramą Karkonoszy z ich szczytami: Szrenicą, Łabskim Szczytem i Wielkim Szyszakiem. Jest to pomnik przyrody nieożywionej, znajdujący się na zboczu wyższego szczytu - Drewniak 672 m.n.p.m. w Michałowicach.
Na zachód od Złotego Widoku znajduje się urwisko pozostałe po niegdysiejszym kamieniołomie, w którym do połowy lat 90-tych wydobywano granit. W kamieniołomie można podziwiać granitowe bloki wysokie na kilkanaście metrów.
Prowadzi do niego wygodna, żółto oznaczona, 4 kilometrowa, okrężna ścieżka spacerowa. Można ją odnaleźć 100 metrów za przystankiem autobusowym, u zbiegu ulic Sudeckiej i Śnieżnej.
Od strony Michałowic na Złoty Widok najłatwiej dojść do niego od ul. Złoty Widok. Na Złoty Widok prowadzi początkowo stroma ścieżka, która potem łagodnie opada. Po kilkunastu metrach dochodzimy do grupy skalnej zwanej Kociołki. Ta unikalna grupa skalna została odkryta i opisana ponad sto lat temu przez wrocławskiego profesora Scholza i do dziś stanowi jedną z atrakcji turystycznych Michałowic. Jak pisze w swojej książce o Michałowicach dawna ich mieszkanka, Gisela Werner, profesor Scholz opisał Kociołki w czasopiśmie Stowarzyszenia Karkonoskiego „Wędrowiec” („Der Wanderer”) i postulował objęcie ich terenu ochroną. Na głazach jest ponad 30 okrągłych zagłębień w kształcie kotłów o średnicy do 1,5 m i głębokości do 0,8 m. Nie jest do końca wyjaśnione, jak powstały. Jedni tłumaczą ich powstanie wirami epoki lodowcowej, inni uważają, że woda ściekając drążyła skałę, dodatkowo w okresie zimowym zamarzała i rozsadzała skałę, powiększając zagłębienie. Trzecia wersja mówi o kotłach ofiarnych z czasów pogańskich. U stóp skał znajduje się kilka małych jaskiń. Podobne formy granitowe można znaleźć jeszcze w innych miejscach w Karkonoszach, np. na Kruczych Skałach koło Szklarskiej Poręby czy w okolicach Przesieki, ale kotły pod Michałowicami są najbardziej wyraziste i robią największe wrażenie.

Huta Julia to miejsce, w którym splata się historia, piękno szklanych arcydzieł i ręczny proces produkcji!
Podczas zwiedzania z przewodnikiem obejrzycie Państwo niezwykły proces wytwarzania kryształu w pracującej hucie. Ścieżka turystyczna czynna od godziny 09:30 prowadzi przez wiele działów m.in. miejsca gdzie doświadczeni rzemieślnicy dmuchają i formują gorącą masę szklaną dosłownie wyczarowując kryształowe produkty na oczach turystów. Idąc dalej zobaczycie Państwo wiele innych interesujących stanowisk produkcji – od szlifowania, poprzez nanoszenie przepięknych zdobień aż po kontrolę jakości i misterne pakowanie kryształu.

Zapraszamy także do korzystania z szerokiej oferty warsztatów dla dorosłych i dzieci (np. grawerowanie na szkle, malowanie na szkle, świat koralików).
Zwiedzanie i warsztaty są dostępne siedem dni w tygodniu, także w święta.
Poznaj naszą fascynującą historię i poczuj żar hutniczego pieca!

Historia huty Julia sięga XIX wieku i wiąże się nierozerwalnie z dwoma niemieckimi producentami szkła: hutą Josephine ze Szklarskiej Poręby oraz hutą Fritza Heckerta z Piechowic. Huta Josephine powstała w 1844 roku na polecenie śląskiego rodu Schaffgotschów. Dzięki geniuszowi architekta Franza Pohla, który wybudował zakład i był jego pierwszym dyrektorem, osiągnęła niebywały poziom artystyczny i bardzo szybko zyskała uznanie. Wyroby z tej huty trafiały do rezydencji rodów królewskich i arystokratycznych w całej Europie i w Stanach Zjednoczonych. Potwierdzeniem kunsztu artystów zatrudnionych w Josephinie była jej ogromna innowacyjność wyrażająca się we wprowadzaniu nowych technik szklarskich, które były później kopiowane przez czeską i włoską konkurencję. Huta zdobywała także prestiżowe nagrody takie jak złoty medal na pierwszej wystawie światowej w Londynie. Pod koniec XIX wieku huta Josephine zyskała groźnego konkurenta. W Piechowicach powstała huta Friedricha Wilhelma Heckerta – członka niemieckiej rodziny królewskiej. Firma zatrudniała wielu fachowców z czeskiej strony Karkonoszy. Byli to doskonali dmuchacze, szlifierze i malarze szkła, dzięki którym zakład doścignął jakością starszą hutę ze Szklarskiej Poręby. W roku 1923 huta Fritza Heckerta w Piechowicach połączyła się z hutą Josephine w Szklarskiej Porębie oraz firmą Kynast Kristal Neumann & Staebe w Sobieszowie, zawiązując spółkę akcyjną z marką handlową Josephine. Od tej pory dwie największe karkonoskie huty wspólnie kontynuowały podbój światowych rynków. Po II Wojnie Światowej, kiedy to Śląsk przeszedł w ręce Polski, Josephine z hutami w Szklarskiej Porębie i Piechowicach kontynuowała produkcję. Polscy hutnicy i zdobnicy przez kilka lat uczyli się od swoich niemieckich mistrzów. W roku 1958, huta szkła kryształowego Josephine, przyjęła polską nazwę Julia. W 1999 roku prywatyzowany zakład kupili Amerykanie, którzy doprowadzili najpierw do zamknięcia zakładu w Szklarskiej Porębie, a ostatecznie do upadłości całego zakładu. W 2006 roku część huty Julia w Piechowicach kupiła polska rodzina, która ponownie uruchomiła produkcję. Obecnie huta produkuje głównie na eksport, na najbardziej wymagające rynki, gdzie trafia nawet 80% wytworzonych tutaj kryształowych dzieł sztuki. Huta Julia jest dziś jedyną ocalałą pamiątką po wspaniałych szklarskich tradycjach tej części Karkonoszy i jedynym żywym pomnikiem huty Josephine w starych murach huty Fritza Heckerta.

Ponad tysiąc sztuk kwitnących krokusów znajduje się w ścisłym rezerwacie położonym w Górzyńcu w Górach Izerskich na północnym zboczu Grzbietu Wysokiego, na wysokości ok. 630-640 m n.p.m.. Rezerwat o powierzchni 3,9 ha położony jest przy Kopalnianej Drodze na północ od Zakrętu Śmierci. Znajduje się już na terenie gminy Stara Kamienica w powiecie jeleniogórskim. Poniżej rezerwatu pomiędzy Grzbietem Wysokim, a Grzbietem Kamienickim, w kierunku Górzyńca.
Stanowisko krokusa było znane już od 1811 r. i do 1945 r. był pomnikiem przyrody. Rezerwat krokusów utworzono w 1962 r. obejmując ochroną stanowisko szafranu spiskiego (nazywanego potocznie krokusem). Roślina ta należy do rodziny kosaćcowatych (Iridaceae). Odznacza się kwiatami o lilowej barwie, długości ok. 3,5 cm, a wraz z rurką do ok. 12 cm, równowąsko-lancetowatymi liśćmi z białym podłużnym paskiem. Jest geofitem, jego organem przetrwalnym są bulwocebule, kwitnie w marcu i kwietniu. Występuje w Polsce rzadko, jedyne w Sudetach. Wraz z krokusem objęto ochroną inne rzadkie i chronione gatunki roślin grądowych jak m. in.: przypłaszczka pospolita (Hepatica nabilis), kokoryczka wielkokwiatowa (Polygonatum multiflorum), jaskier kosmaty (Romunculus lanuginosus), pierwiosnka wyniosła (Primula elatior). Izerskie krokusy należą do gatunku Crocus vernus Wulf i wykazują cechy charakterystyczne dla odmiany Heuffelianus Herb - o czym pisali już floryści niemieccy - Fiek (1881) i Schube (1903). Nawet jeśli założymy, iż jest to gatunek zawleczony, to przyjąć należy, że rozwija się on na tym stanowisku co najmniej 200 lat. W tym czasie przeszedł pełną aklimatyzację i mimo oporu środowiska stanowi trwały element flory naturalnych łąk górskich.
W 1999 roku wielkość populacji liczyła 1350 okazów kwitnących. Rezerwat najlepiej odwiedzać na początku kwietnia - w tym czasie można się spotkać z największą ilością kwitnących okazów.

Kościół parafialny z lat 1909-1911. Posiada kompletne wyposażenie neoromańskie i eklektyczne z początku XX w. Historia parafii rozpoczęła się 1 listopada 1909r., kiedy to położono pod budowę kościoła pierwszy kamień węgielny. Budowę ufundowała Siostra Franciszkanka z Klasztoru Św. Maurycego w Monastyrze w Westfalii Hrabina Fiedina von Schafftgotsch z pomocą swojego brata Hrabiego Fryderyka. 8 października 1910 r. ukończono budowę wieży i wciągnięto dwa dzwony poświęcone Najświętszej Marii Pannie i Świętemu Antoniemu. W tym też roku ukończono budowę plebanii. W 1911 r. zakończono wyposażanie kościoła. Do 1945 roku kościół należał do parafii w Sobieszowie jako kuratela, ale posiadał całkowitą odrębność o czym świadczą założone księgi chrztów, małżeństw i zgonów. W 1945 roku ustanowiono Piechowice samodzielną parafią włączając okoliczne wioski Górzyniec, Michałowice (obecnie fila Parafii Jelenia Góra - Jagniątków), Pakoszów i Piastów. W 1965 roku Piechowice otrzymały prawa miejskie stając się jedną aglomeracją. Kościół jest zbudowany w stylu neoromańskim. Kamienna bazylika z podwójnym transeptem, zakończonym półkolistymi absydami i prezbiterium z absydą. Na osi kwadratowa wieża z namiotowym dachem, nad nawą dwuspadowy dach. Bogaty detal kamienny: portal uskokowy, obramienia okienne w tym triforia na wieży, fryzy arkadowe i gzymsy. W centrum ustawiono neoromański ołtarz, w oknach zamontowano witraże figuralne; ustawiono chrzcielnicę oraz zamontowano organy. Na uwagę zasługuje również drewniane wyposażenie wykonane są z czarnego dębu bawarskiego: ołtarz, ambona, ołtarze boczne, prospekt organowy, ławki, konfesjonały, stalle. Stacje drogi krzyżowej wykonane jako freski. Szklane żyrandole pochodzą z huty Schafftgotschów. Ze względu na wyjątkowość wykonania, kościół jak i całe wnętrze wpisane są do rejestru zabytków.

Bobrowe Skały (niem. Bibersteine) – granitognejsowe skały na północno-wschodnim stoku góry Ciemniak (699 m n.p.m.) w Górach Izerskich, we wschodniej części Kamienickiego Grzbietu. Od północnej strony ściana skalna o wysokości około 25-30 m. Na szczycie znajduje się dobry punkt widokowy na Karkonosze (szczególnie ich zachodnią część) oraz Kotlinę Jeleniogórską i w oddali Rudawy Janowickie. Na szczyt skałek prowadzą metalowe schodki. W pobliżu w latach trzydziestych XX wieku mieściła się tu popularna restauracja i wieża widokowa, dziś pozostały po nich tylko resztki fundamentów.
Bobrowe Skały to 8 metrowy masyw skalny świetnie nadający się do rozpoczęcia przygody ze wspinaczką, ponieważ oferuje kilka wejść o różnym poziomie trudności (znajdują się na niej trzy drogi w tym jedna posiadająca stałe punkty asekuracyjne).
Dojazd: jadąc od strony Jeleniej Góry, tuż przed Piechowicami, skręcamy w prawo do Piastowa (osiedle Piechowic). Po ok. 2 km skręcamy w lewo w ulicę Wolską. Do skał idziemy pod górę około 700 m kamienistą leśną drogą zgodnie ze znakami niebieskiego szlaku.
Na Bobrowe Skały można także dotrzeć bardzo atrakcyjną trasą od ul. Słonecznej w Górzyńcu. Wejście od tej strony wiąże się z dość stromym podejściem, jednak równocześnie pozwala na odkrywanie piękna leśnych dróg, a w sezonie letnim i jesiennym wiąże się z pięknym zapachem występujących tu gęsto grzybów.

położony jest w Piechowicach przy ulicy Zamkowej 3. Kiedy dokładnie wzniesiono ten pałac – nie wiadomo. Wiadomo, że pierwszym udokumentowanym właścicielem był Johann Martin Gottfried burmistrz Jeleniej Góry. Pałac został gruntownie przebudowany w roku 1725 i służył jako reprezentacyjne pomieszczenia mieszkalne i manufaktura wybielająca len. Potem posiadłość przeszła w ręce Georga Friedricha Smitha (1741 r.), a w 1771 roku pałac przeszedł w ręce rodziny Hessów. Użytkowali oni go aż do 1945 roku. Ostatecznie Pałac Pakoszów został zakupiony przez Spółkę Bielarnia Hessa – potomków dawnych właścicieli i odnowiony z zachowaniem architektonicznych szczegółów i oddany do użytku w 2012 roku. Nowi właściciele odnowili obiekt z wielką pasją i zachowaniem architektonicznych szczegółów. Obecnie w pałacu jest 19 pokoi i apartamentów, których wystrój to połączenie nowoczesnego designu i historii. Pałac przyjmuje gości przez cały rok. Oprócz klimatycznych pokoi, goście mają do dyspozycji restaurację, basen, taras widokowy z leżakami, suchą saunę i masaże.
W północnej części pałacu znajduje się sala wyłożona w całości zabytkowymi kaflami sprowadzonymi z Delf. Wnętrze przeszło gruntowną renowację. To miejsce ważnych uroczystości, koncertów, przedstawień i wystaw. Odrestaurowane wnętrze przenosi gości w XIX wiek, z którego kanonów zaczerpnięte zostało to co ponadczasowe - klasyka i elegancja. Sala jest jedną z najbardziej oryginalnych na Dolnym Śląsku.
Pałac to jedna z najciekawszych renowacji w ciągu ostatnich 20 lat w Kotlinie Jeleniogórskiej. Otoczenie pałacu to również piękny park o powierzchni 15 hektarów.

Obecnie 300-letni Pałac należy do fundacji „Doliny Pałaców i Ogrodów”, jako obiekt chroniony - szczególnego dziedzictwa kulturowego, wchodzący w skład zabytkowych zespołów parkowo-pałacowych i dworskich w Kotlinie Jeleniogórskiej. W 2015 roku Pałac Pakoszów otrzymał prestiżową nagrodę Traveller's Choice Award 2015 dla najlepszego małego hotelu w Polsce. Z pałacu roztacza się wspaniały widok na średniowieczny zamek Chojnik i panoramę Karkonoszy. Goście mogą podziwiać malowniczą scenerią masywu Szrenicy.

oficjalna nazwa jednokierunkowych wymagających szlaków rowerowych MTB. Trasy położone na terenie trzech gmin: Jelenia Góra, Piechowice i Podgórzyn. Przeznaczone są dla średniozaawansowanych i profesjonalnych górskich rowerzystów.
NIE JEST to miejsce dla rodzin z dziećmi. Zarówno podjazdy jak i zjazdy są zbyt trudne dla osób dopiero rozpoczynających przygodę z kolarstwem górskim.
Nakaz jazdy w kasku , zalecane ochraniacze.
1. Pętla Piechowice (część zachodnia) - trasa między Michałowicami, Piechowicami, a Jagniątkowem (długość 19,5 km):
• Rokitnik - 5,081 km – techniczna pętla ze zjazdem do Cichej Doliny. Stromy singlowy podjazd, doprowadzi nas do sekcji zjazdowej po gigantycznych głazach, z wieloma dropami, uskokami, rockgardenami i technicznymi przejazdami. Skocznie, bandy, rollery – jest tu wszystko co zaawansowana trasa powinna posiadać.
• Leszy - 2,139 km – szybka pętla z płynnym zjazdem. Na zjeździe czeka na nas efektowna sekcja stolików oraz zakręty profilowane w celu zapewnienia większej płynności zjazdu.
• Skarbek - 2,406 km – pętla z wieloma technicznymi ściankami i przejazdami po kamieniach. Występują dropy, skocznie, rollery, ale również techniczne podjazdy na głazy. Część podjazdu wiezie niebieskim szlakiem turystycznym, więc uwaga w tym miejscu na pieszych.
• Zmora - 2,293 km - Pętla z wieloma technicznymi elementami takimi jak zjazdy z kamieni, dropy, rockgardeny. Występują również skocznie i zakręty profilowane.
• Doppler - 7,630 km – techniczna pętla, na którą składają się: techniczny trawers z licznymi rockgardenami i przejazdami po kamieniach, naturalny malowniczy podjazd przez bukowy las oraz zjazd typu flow z rolerami i stolikami. Znajduje się tu również sekcja techniczna z wieloma dropami, zakończona efektownym stolikiem